Na het lezen van dit:
stelde ik mezelf de vragen.
- Hoe we anders, mooier, samen kunnen werken met z'n allen (noem het 'cocreatie')
Wat hetgeen is wat bindt, wat duurzaam is en wat goeds laat groeien. Wat voorbeelden zijn waar dit gebeurt.
*Wat is de noot die ik wil kraken?
-Hoe groeien en bloeien we als mensheid meer, en hoe leef ik dit ook zelf?
Mijn eigen leven, elke dag, is één groot, doorlopend onderzoek. Wat geweldig is.. Ik heb geen 'purpose'. Alleen: Leven.
*Waar werk je aan wat veel groter is dan jezelf?
-Eigenlijk denk ik dat 'het kleine', het héle dichtbije, jezelf; je binnenste, je gevoelswereld, tegelijkertijd het allergrootste is.
Ben je hier mee bezig, dan ben je tegelijkertijd ook met iets wat veel groter is dan jezelf bezig.
Waarom? Je krijgt meer en meer besef van het immense. Het Leven.
*Wat is mijn medicijn?
-Voor alle mediocratie, pijn, ellende en haat in de wereld en mijn wereld heb ik een medicijn.
En ik brouw elke dag aan sterkers.
Voor nu is het een énorme dankbaarheid.
Iets meer dan twintig jaar geleden was ik er op een gegeven moment bijna niet meer. En hét momént dat ik bleef leven,
en ik het Leven zó immens voor me
zag en door me heen voelde is tot nu toe het sterkste en meest bepalende ingrediënt.
Het besef ook, diép, heel diep, dat we triljoenen cellen zijn, organelles, en bacteriën. Eén enorm, enorm, énorm samenwerkings verband, zo een geheel... Hoé dit géén dagelijkse voeding kan zijn, je energie gevend om alles aan te kunnen, en meer... dat kan ik haast niet begrijpen.
Je momenten -al is het stil- te viéren.
Vieren. Van binnen. Dát vind ik belangrijk. Ook al lijkt je werk misschien niets zeggend, klein en onbelangrijk in de wereld, wanneer je levendigheid doorgeeft in dat wát je doet, is het belangrijk.
En 'belangrijk' is belangrijk.
Gradaties zijn er denk ik niet echt. Gradaties zijn vergelijkingen die op een ander niveau gewoonweg niet bestaan.